Hallo Wereld

Statusupdate: het gaat langzaam beter - natuurlijk! Maar laten we eerlijk zijn, het blijft een uitdaging om mensen verder dan 4 meter te herkennen. Dit wordt vooral vervelend als het gaat om die knappe mannen die voorbij flaneren. Ik bedoel, wie wil er nu niet dat een mooie man zijn weg naar je hart vindt, zelfs als je hem niet kunt zien? Misschien zijn ze gewoon een beetje te ver weg en denken ze dat ik ze negeer. Sorry, jongens, ik heb jullie gewoon niet opgemerkt!  De verwachtingen zijn positief: als ik me aan mijn dieet houd en mijn suikerspiegel, waterbalans en bloeddruk onder controle houd, kan ik binnen twee jaar met 50% verbeteren! Dat klinkt als een goed excuus om een feestje te plannen, toch? En ja, het lopen gaat ook beter, al doe ik het nog steeds in mijn eigen unieke stijl: een beetje mankend en vooral in zombie-mode. Het lijkt erop dat ik dit jaar moet afzeggen voor het Kampioenschap Zaklopen. Misschien kan ik een nieuwe discipline introduceren: zombie-zaklopen! Laten...

Het is alweer bijna zes weken geleden dat ik een onverwacht duel met het leven moest aangaan. Nee, het was geen epische strijd met zwaarden en schilden, maar een gevecht om gewoon te blijven ademen. En alsof dat niet genoeg was, was het ook niet mijn eerste keer – ik begin een abonnement op dit soort avonturen te krijgen! Nu, een flink aantal dagen verder, voel ik me als een bloem die langzaam weer opbloeit na een stormachtige nacht. Alles is anders, alles is veranderd. Mijn oude leven is niet meer; het huidige is een mix van nieuw en onbekend. Elke ochtend begroet ik met de vreugde van een kind dat zijn eerste ijsje krijgt. Maar afscheid nemen van geliefden en huisdieren – dat is andere koek. Hoe begrijp je ooit dat een deel van je hart zomaar uit je leven verdwijnt? Met de jaren krijg ik steeds vaker de onheilspellende berichten: zo en zo is niet meer. Dit keer was het mijn moeder die me vertelde dat Evelien, de vrouw van Jules, van een paar huizen verderop, plotseling was vertrokken...

Trek je Schoenen Aan en Ga op Ontdekkingsreis! Soms, als je in je pyjama op de bank zit en de chips naar binnen werkt, besef je dat het tijd is om je schoenen aan te trekken. We hebben allemaal wel eens dat moment waarop de wereld ons roept, alsof je favoriete schoenen ineens beginnen te flonkerend te stralen en zeggen: "Hé, het is tijd om te gaan!" Dus, trek die schoenen aan en stap de wereld in! Want laten we eerlijk zijn, het leven is één grote ontdekkingsreis. Soms heb je de vleugels van een superheld nodig om je dromen te realiseren. En ja, je verleden? Dat is gewoon je persoonlijke rugzak vol met lessen. Denk er zo over: elke keer dat je valt, leer je weer hoe je kunt opstaan. Het is net als leren fietsen, maar dan met meer drama en minder knieën die de schrammen kunnen verbergen. Wanneer je op avontuur gaat, neem dan vooral je vrienden mee. Zij zijn de echte MVP's van je reis. Ze zijn er om je op te vangen als je weer eens een misstap maakt, of om samen met jou te ...

Mensen veranderen, mensen groeien. Vandaag is het alweer een tijdje geleden dat ik wakker werd en met pretoogjes naar mijn verdere leven keek. Ja, je leest het goed, ik ben niet alleen uit mijn bed gesprongen, maar ook uit mijn comfortzone! Het leven is er intenser op geworden, en ik kan eindelijk de vragen gaan stellen die ik jaren heb laten liggen, zoals: "Waarom zijn er geen snoepmachines in de sportschool?" of "Wie heeft eigenlijk bedacht dat we broccoli moeten eten?" Als je me vraagt om wereldverbeteraar te zijn, moet ik je teleurstellen. Ik sta er pal voor dat iedereen zelf zijn of haar leven mag bepalen, inclusief de fouten en gebreken die daarbij komen kijken. Want laten we eerlijk zijn, wie ben ik om te zeggen hoe het moet? Ik kan misschien mooi schrijven, maar dat maakt me nog geen levensgoeroe. Het enige wat ik ben, is een ervaringsdeskundige in het maken van foute keuzes en het vergeten van belangrijke afspraken. Dus, als je denkt dat ik met een vermanen...

Vrij onverwacht blijkt mijn internetprobleem toch erger en moeilijker dan gedacht. Even wil ik u het volgende in herinnering herhalen: ik kan heel weinig nu. Geen internet, geen televisie, geen vaste telefoon. Gelukkig zit op mijn mobiel 4G, maar dat is bijna op (omdat ik dat normaal gesproken niet nodig heb, heb ik een beperkt abonnement). Het is erg stil hier. Werken op de telefoonlijn was ik van plan, maar dat lukt niet. Tja, een excuus om niet te werken! Gelukkig is Balou hier. Hij doet vreemd aan als het internet niet werkt.  Er is wel een beetje een voordeel: ik kan wel gebeld worden, want mijn mobiel is nog niet leeg... Maar dat is maar beperkte positiviteit. In de comments leidde dit tot de terechte conclusie: "Zo zie je maar hoe we geleefd worden door al die elektronica." Jean-Luc heeft een overschot van gelijk! Maar even verder over mijn armtierige pogingen om de boel weer geregeld te krijgen. Dat proces leidde onverwijld weer naar mijn 4G op de gsm. Even opzoeken w...

Het is weer zover! Alle scheldwoorden die ik ooit heb geleerd, gonzen door mijn hoofd. Het lijkt wel een orkaan van frustratie! Uit pure wanhoop schrijf ik deze blog via de 4G op mijn mobiel. Proximus heeft weer eens besloten om mijn leven tot een komedie te maken. En dat is echt niet de eerste keer! Soms heb ik de neiging om de apparatuur, inclusief de applicaties, onzacht tegen de muur te gooien. Maar ja, dat zou waarschijnlijk niet helpen.  Het is eigenlijk ongelofelijk hoe we de afgelopen jaren een soort van afhankelijkheid van internet hebben gecreëerd. Het lijkt zo logisch: je komt thuis, zet de televisie aan, en je telefoon springt automatisch op de Wi-Fi van je huiselijke internetverbinding. De vaste telefoon gaat ook en die is er ook op aangesloten. Het gemak dient de mens, althans… als de internetverbinding werkt. Maar wanneer dat niet het geval is, kun je helemaal niks. Je televisie kan wel aanstaan, je lampen kunnen wel branden, je kachel kan wel warm zijn, maar beelden...