Hallo Wereld - Een dag

Goed, laten we eerlijk zijn: het leven is soms een beetje een puzzel, en ik heb de afgelopen tijd mijn fair share van puzzelstukjes moeten draaien en keren. Na de dialyse voel ik me vaak als een opgeblazen luchtballon die net een beetje te veel helium heeft gekregen – stikkapot, maar wel nog steeds zwevend! En ja, de gebruikelijke dagelijkse klussen zijn ook niet bepaald een feestje, maar hey, iemand moet die was doen, toch? 

Ik heb gemerkt dat de dialyse wat met mijn lichaam doet. Na een zware sessie (meer dan 2,5 kilo gewichtsaanpassing) mag ik gelukkig lekker ko liggen tot in de vroege uurtjes. En als ik minder dan 1,5 kilo kwijt ben, moet ik echt op mijn eten en drinken letten. Het is dus een beetje puzzelen en balanceren, zoals een circusartiest op een eenwieler – maar dan met meer wasmanden en een hond die meewarig toekijkt.

Gisteren was weer zo’n dag waarop mijn energie het leek te winnen van mijn goede voornemens. De poetshulp was niet komen opdagen, en geloof me, dat is als het missen van je ochtendkoffie – een echte ramp. Maar gelukkig liet de zon zich al snel zien, en dat gaf me een sprankje hoop. Met de muziek van Giannis Paros op de achtergrond, voelde ik me even een rockster die de wereld aan kon. Balou, mijn trouwe viervoeter, vond het allemaal prachtig en ging in zenpositie op mijn schoot liggen. Als je denkt dat hij meewarig keek, dan heb je nog nooit een hond in een zenpositie gezien!

De dag ervoor had ik me gewaagd aan een uiterste krachtinspanning: advies geven aan mensen. Het is een beetje alsof je probeert te zwemmen met betonnen schoenen aan – je komt er wel, maar het kost je een hoop energie. En laten we eerlijk zijn: ziek zijn kost geld. Zoals Loesje ooit zei: “Aan het einde van mijn geld heb ik een stuk maand over.” En dat is zo waar! Maar we maken het beste ervan, want als het leven je citroenen geeft, maak dan limonade… of in mijn geval, een lekker kopje thee!

Dus, na een ochtend van wat huishoudelijke taken, een verpleegsterbezoek en een snelle lunch, was ik weer helemaal klaar om de wereld te veroveren. Al was het maar voor een paar minuten, want de dag was weer voorbijgevlogen. Maar hé, ik leef nog! En dat is wat telt, toch? 

Dus hier is het: een ode aan de kleine dingen in het leven, de zonneschijn na een donkere nacht, en de muziek die je laat dansen, zelfs als je gewoon op de bank zit. Want als het leven je een uitdaging geeft, lach erom en dans met je hond! Want uiteindelijk, dat is waar het leven om draait.