Hallo Wereld - Blöts

Vandaag wil ik jullie meenemen op een kleurrijke reis door mijn gedachten, vol herinneringen en een snufje humor. Blöts is er niet meer, en dat voelt als een rare aflevering van een sitcom die ik niet had willen missen. De laatste dagen zijn zo onwezenlijk dat ik me soms afvraag of ik niet gewoon in een bizarre droom ben beland. Gelukkig heb ik mijn herinneringen, die als oude vrienden bij me blijven, zelfs als ze een beetje te dichtbij komen!

Je wordt ouder, maar in je geest lijkt het alsof je nog steeds de jongste bent op de speeltuin. Het is een beetje bangelijk om te zien hoe de mensen uit mijn jeugd langzaam verdwijnen, als de snoepjes uit een lege zak – je weet dat ze er ooit waren, maar nu is het gewoon een kale boel. Het doet pijn, dat geef ik toe, als een zeurderige mug die je gewoon niet kunt wegjagen.

Natuurlijk ben ik ervan overtuigd dat er meer is na dit leven. Misschien is het wel een grote, gezellige bijeenkomst met al onze dierbaren, waar we samen herinneringen ophalen en lachen om alles wat we hebben meegemaakt. Maar dat betekent niet dat het leven en het afscheid aan mij voorbijgaan. Integendeel! Het leven is als een roulette, vol verrassingen en onvoorspelbare wendingen.

Deze realisatie brengt me op een wandeling door memory lane. Leuke dingen buitelen over elkaar heen, en ik moet toegeven: herinneringen kunnen zo mooi en vol humor zijn! Neem bijvoorbeeld die ene keer dat we met zijn allen in de regen gingen dansen, met onze onhandige moves die zelfs de meest getalenteerde dansers zouden laten blozen. Mooie lachsalvo’s speelden hun speelse spel, en ik ben dankbaar dat ik die momenten mag koesteren.

En dan was er deze ochtend. Ik werd wakker tussen de poten van Balou, mijn trouwe viervoeter. En terwijl de eerste zonnestralen de kamer binnenkwamen, voelde ik de roulette van het leven draaien, net als de wielen van een oude gokmachine. Je kunt de natuurlijke wereld niet negeren, het maakt deel uit van de show. 

Het doet me denken aan een gedicht dat ik ooit schreef, dat begint met de woorden:

'De dag, dat ik wegga,  

dan hoop ik schijnt de zon.  

Na een leven zonder weerga,  

zijn er herinneringen waar 't ooit begon.  

De roulette van het leven bepaalt het lot,  

De overgang komt ongekend en brengt je nader tot.  

Dus nu als zonnestralen stralen,  

Neem ik tijd voor alle verhalen.  

Dan kijk ik stilletjes waar ik sta,  

Koester ik mijn ongebreidelde levensbron.  

Want... de dag, dat ik wegga,  

Dan hoop ik schijnt de zon.'

Dus laten we samen lachen, huilen en genieten van het leven. Koester de herinneringen, want die zijn de zonnestralen die ons blijven verwarmen, zelfs op de donkerste dagen. Proost op de mooie momenten en op de lachsalvo's die ons leven kleur geven! Tot de volgende keer, wereld!