Hallo Wereld - Wagenziekte
Apart avontuur met eclatante voelervaring dat een beetje vreemd, maar vooral hilarisch is... Het is me een raadsel hoe het mogelijk is dat ik tegenwoordig weer zo gevoelig ben voor autoritten. Je weet wel, die verre van glamoureuze ervaring die je in je kindertijd met een grote glimlach tegemoet trad, maar nu meer lijkt op een komedie van fouten.
Laat me je vertellen, het lijkt wel alsof ik opnieuw de rol van de onfortuinlijke passagier op me neem, met als bijeffect... wagenziekte! Ja, dat is het woord dat je wilt horen. Een voor mij malicieuze vorm van misselijkheid die zo lucide is, dat het bijna poëtisch is. Het is alsof mijn lichaam een geheime afspraak heeft gemaakt om elke autorit te transformeren in een rollercoaster van ongemak.
Jarenlang zat ik achter het stuur, zonder ook maar een greintje misselijkheid te ervaren. Maar zodra ik me in de rol van passagier begeef, lijkt het alsof de auto een soort magische misselijkheidspotion aanzet die me meteen laat wankelen. En geloof me, na zo’n rit heb ik meer tijd nodig om bij te komen dan een marathonloper die de finishlijn heeft gehaald. Ik heb zuurstof nodig, en niet de lucht die je inademt tijdens een rustige wandeling; nee, ik heb een volle tank nodig om mijn poezelige lichaampje weer in balans te krijgen. Dan krijg je toch het idee dat lachgas misschien een betere stemming zou creëren!
Het is best komisch, eigenlijk. Moderne vervoersmiddelen en ik zijn blijkbaar niet de beste vrienden. Misschien is het tijd om terug te keren naar de goede oude tijd van paard en wagen. Natuurlijk, dat klinkt misschien wat ouderwets, maar de charme en romantiek van zo’n ritje door de natuur spreekt me ten zeerste aan. Geen misselijkheid, alleen de rustgevende klanken van hoefgetrappel en het zachte geklater van een beekje.
Maar helaas, de realiteit is dat ik in deze moderne wereld leef. Dus rest mij niets anders dan de dokter zwoel in de ogen te kijken en te vragen om een pilletje. "Dokter, geef me alsjeblieft iets om deze symptomen te bestrijden!” Want wie had ooit gedacht dat ik zou eindigen als de passagier die in de hoeken van de achterbank zit te zuchten en te steunen, terwijl ik droom van een levensstijl die meer lijkt op een romantische film dan op een rit naar de supermarkt?
Dus, als je me de volgende keer ziet zitten als een zielige passagier met een blik van pure wanhoop, weet dan dat ik niet alleen ben. We zijn samen in deze dolle rit van het leven, met een ongezonde dosis humor en een beetje creativiteit. En wie weet, misschien komt er op een dag een oplossing voor mijn wagenziekte, of misschien vind ik de charme in elke hobbelige rit die ik maak. Tot die tijd is het querulant zijn met hoge zieligheidsgraad. Maar om nog enigszins normale controle te behouden, houd ik toch voor alle zekerheid een kotszakje bij de hand. En laten we eerlijk zijn, het past niet bij mijn outfit. Louis Vuitton heeft het namelijk nog niet opgenomen in zijn accessoires... Misschien kan ik hen overtuigen om een trendy collectie te lanceren: "Chic en Misselijk"! Wie weet, misschien wordt het een hit!