Hallo Wereld - Telefoon
Vandaag wil ik jullie meenemen in mijn dagelijkse beslommeringen. Dialyse, drie dagen per week, vier uur per keer. Tja het houdt je in leven nietwaar! Je zou denken dat het een soort spa-dag is, maar het is eerder een marathon met een eindeloze voorraad medicijnen en vermoeidheid. Dus, als je me zoekt, ik ben waarschijnlijk tussen de hobbels van mijn energieniveau aan het jongleren.
's Morgens stap ik vol goede moed het ziekenhuis binnen. Ik heb altijd de hoop dat ik de dag ga rocken, maar na het meten van de parameters weet ik al snel hoe zwaar de strijd gaat worden. Het is net als een slechte film: de spanning bouwt op, maar je weet dat het eindigt met een cliffhanger—en dan gewoon een grote "meh".
Nu, voordat je denkt dat dit een treurige blog wordt, laat me je vertellen dat ik niet van plan ben om te zeuren. Maar soms vind ik het een uitdaging om te begrijpen waarom mensen niet doorhebben dat als ik moe ben van de behandeling, ik echt geen zin heb om mijn telefoon op te nemen. Wanneer ik een gemiste oproep zie, moet ik even slikken. "Aahje was niet bereikbaar. Ik heb je vijf keer gebeld!" Oh, echt? Probeer het nog een paar keer en wie weet... misschien neem ik nooit meer op! Mijn telefoon is bedoeld om mijn leven te vergemakkelijken, niet om het te bepalen.
En ja, als je echt nieuwsgierig bent hoe het met me gaat, stuur gerust een WhatsAppje. Maar schijnbaar is dat voor velen een te grote hindernis—wie had gedacht dat typen zo vermoeiend kon zijn?
Vandaag had ik een leuke ervaring in het ziekenhuis. Thieu, een leuke medepatiënt, besloot me een paar hemden te geven die momenteel iets te veel "ongeschikte pasvorm" uitstralen. Eerlijk is eerlijk, soms begint je dag grandioos en aangenaam, zelfs in het ziekenhuis.
Toen ik later thuis kwam, had ik een mooi momentje met Baloe, mijn trouwe viervoeter. Hij had zijn rondje buiten gelopen en nestelde zich weer naast me op de bank. Ik viel als een blok in slaap met een knuffelbeestje—want wie heeft er geen knuffel nodig na een zware dag? Een paar uur later - bijna middernacht - werd ik wakker, nog steeds een beetje vermoeid en met 20 gemiste telefoongesprekken op mijn scherm. Maar weet je wat? Misschien morgen, of overmorgen. De tijd die ik heb, besteed ik zeker niet aan het beantwoorden van telefoontjes. Mijn planning is al druk genoeg, en ik ben vrij eigenwijs als het gaat om hoe ik die tijd wil invullen.
Dus, dat is mijn verhaal voor vandaag. Een mengelmoes van humor, vermoeidheid en een beetje eigenwijsheid. Blijf vooral bellen—of niet—want ik ben hier om mijn eigen feestje te vieren, met of zonder gemiste oproepen. Tot de volgende keer!
www.hallowereld.online