Hallo Wereld - Tandpijn
Het zat vandaag even niet mee. De dag begon ergens tussen donker en sneeuw, niet echt de exotische warmte van het zonnige Zuiden die je hoopt te omarmen. Brrr! Die kou, zowel binnen als buiten, gaf me het gevoel dat ik elk moment kon vastvriezen aan de grond. Ik overwoog zelfs om met aangepaste kledij in een van de omliggende steden monument te gaan spelen. Met een verstarde gelaatsuitdrukking zou ik ongetwijfeld de aandacht trekken. En waarom niet? Een bakje om de achteloos neergeworpen muntjes op te vangen zou ook een slimme zet zijn!
Omdat ik ook op vrije dagen wakker word, begon mijn dag moeizaam met de zoektocht naar beter. Toen ik in de spiegel keek, ontdekte ik tot mijn schrik een pijnlijke extra laag op mijn kaak. Blijkbaar reageerden mijn tanden op de diverse medicatie alsof ze een leuker leven elders wilden opbouwen. “Sorry, ik ga even op vakantie!” zei een tand met een knipoog. Het bleek een ontsteking te zijn, wat niet bepaald een pluspunt was in mijn dag.
Tevens constateerde ik dat mijn voorraad petroleum zo was geslonken dat ik in no time de sneeuw buiten als extra deken moest gaan gebruiken. Dat leek me een beetje moeilijk, en een beetje koud, als ik eerlijk ben. En dan had ik ook nog eens ontdekt dat mijn extra dikke gezicht een weerbarstig, barbaars stemgeluid voortbracht, en als kers op de taart was het ook nog eens pijnlijk. Hoeveel ellende kan een mens op één dag aan?
Maar niet getreurd! Op mijn vrije dag verwacht ik niet te veel telefoontjes. Nou, als ik mijn helderziende gave beter had benut, had ik geweten dat er binnen de kortste keren twintig gespreksaanvragen binnenkwamen. Sorry, maar extra pijn om een telefoongesprek te voeren viel niet onder de noordzakelijkheden des levens.
Rond een uur of twee had ik gepland om even naar de Action te gaan. Mijn bereidwillige chauffeur moest allerlei capriolen uithalen om mij wakker te krijgen. Normaal zou dat geen probleem zijn, maar mijn extra alarmsysteem, Baloe, was niet aanwezig. Vermoeiend, eigenlijk!
En toen kwam de kentering. De pijn bleef weliswaar, maar andere dingen waar ik niet op rekende, bleken ineens wel mogelijk. Bij de Action haalde ik wat nieuwe opruimdozen en enkele schoonmaakproducten. Thuisgekomen was mijn moeder zo lief om nieuwe hemden, die via Temu bij het afhaalpunt waren geplaatst, op te halen en langs te brengen. Een hele sortering foute hemden kwamen eindelijk op hun bestemming aan. Ideaal om mensen de ogen te doen sluiten als ze hiermee geconfronteerd worden!
Niet veel later kwamen Jessie en Danique binnen. Ze wilden me verrassen met hun aanwezigheid en een beetje warmte bezorgen. De jerrycan werd ingeladen en binnen de kortste keren was deze weer gevuld met petroleum.
Natuurlijk heb ik vandaag veel geslapen. Natuurlijk was niet alles even leuk, maar ik ben ervan overtuigd dat de dingen die vandaag niet gelukt zijn, er komend weekend ook nog wel zijn. Dus, wereld, soms moet je blij zijn met de kleine dingen. Pijn is relatief en verdwijnt naar de achtergrond als de rest positieve dingen in zich meedraagt. Laten we dat als mantra voor de komende dagen houden!