Hallo Wereld - Stonehenge

Het was een mistige ochtend, de lucht doordrenkt met een geheimzinnige nevel, toen ik met mijn bescheiden autootje de kronkelige wegen van Wiltshire bereisde. Mijn gedachten dwaalden af, als de wolken die langzaam over het landschap zweefden, terwijl ik me plotseling bewust werd van de vreemde gewaarwording van rijden aan de verkeerde kant van de weg. De wereld leek zich te splitsen in een surrealistisch schouwspel, waar de regels van de werkelijkheid zich leken te buigen onder de druk van de mystiek die deze streek omhulde.

Met een zacht geronk van de motor en de geur van natte aarde door de open ramen, naderde ik de iconische plek die bekendstaat als Stonehenge. Het monument, dat als een stille getuige van de eeuwen door het landschap stond, kwam in zicht. De grote sarsenstenen, rechtopstaand en stoïcijns, leken te fluisteren over de geheimen van de oude beschavingen die hen ooit hadden opgericht. Ik voelde de aantrekkingskracht van het verleden, alsof de stenen zelf een uitnodiging deden om dichterbij te komen.

Bij het naderen van de cirkel, waar de natuur en de mens elkaar ontmoetten in een harmonieuze dans van tijd en ruimte, werd het monumentale van Stonehenge steeds indringender. De blauwe stenen, met hun mysterieuze herkomst, gaven een gevoel van ontzag dat diep in mijn ziel doordrong. Dit was geen gewone plek; het was een heiligdom, een ceremonieel centrum dat de zielen van degenen die hier ooit bijeenkwamen, bleef omarmen.

Terwijl ik tussen de stenen wandelde, omhulde een aura van mystiek me als een warme deken. De lucht trilde van de energie die hier aanwezig was, en ik kon de resonantie van de astronomische alignments bijna voelen, als de echo van de zon die opkwam en onderging in een ritueel dat de tijd had overstegen. Hier, op deze heilige grond, waar de zonnewendes werden geobserveerd, leek de wereld buiten het monument te vervagen in een vage schaduw.

De verhalen van druïden en legenden van koning Arthur dansten door mijn gedachten, als de bladeren die fluisterend de wind volgden. Elke stap die ik zette, bracht me dieper in de geschiedenis van de mensheid, en ik voelde me verbonden met hen die voor mij waren geweest, die hun dromen en angsten in de schaduw van deze stenen hadden geuit.

Met een laatste blik op het monument, dat nu een deel van mijn wezen leek te zijn geworden, keerde ik terug naar mijn autootje. De weg lag weer voor me, maar deze keer voelde ik me niet meer verloren. Stonehenge had me ondergedompeld in zijn mystiek, en terwijl ik de motor startte, wist ik dat ik een stukje van deze magie met me mee zou dragen, zelfs als de wereld om me heen weer in zijn gewone ritme verviel.