Hallo Wereld - Rome

Ah, Rome! De stad waar de geschiedenis tot leven komt en waar je elke hoek om bocht een verhaal tegenkomt dat je doet wegdromen, of zoals ik het liever noem, een verhaal dat je laat huiveren van vreugde. Laat me je meenemen op een reis, toen ik, samen met mijn toenmalige vriend, door de straten van deze betoverende stad dwaalde.

Onze eerste stop? De iconische Spaanse Trappen, natuurlijk! Een plek waar de bloemenkiosken bloeiden als de dromen van een onschuldige toerist. We nestelden ons tussen de treden, onze voeten rustend op de warme stenen, terwijl we ons vergaapten aan de levendige sfeer. Ik kon het niet helpen, maar dacht bij mezelf: “Hier zitten we dan, als twee Romeinse goden, met de wereld aan onze voeten!” En daar zaten we dan, met onze gelato in de hand, die in de hitte van de dag steeds meer naar beneden droop. Een waarheidsgetrouwe afspiegeling van onze pogingen om de elegantie van de Romeinse aristocratie na te volgen.

Vervolgens maakten we onze weg naar de schitterende Trevifontein. Wat een spectaculair gezicht! De fontein, met zijn barokke pracht, was als een fontein van dromen. Met een knipoog naar de romantiek van ons avontuur, wierpen we achterwaarts muntjes in het water, de gouden glinstering die ons hoop gaf om ooit weer terug te keren. “Als we hier ooit terugkomen,” zei ik met een grijns, “dan hebben we tenminste een paar centen om te investeren in een nog betere gelato!” 

In de avond, toen de zon zich omhulde met een gouden sluier, zagen we jonge knapen de muntjes verzamelen. De jongens, met hun blije gezichten en ondeugende grijnzen, waren niets minder dan de heuse schatzoekers van de Trevi. Terwijl ze de muntjes opraapten - de winst van een dag vol toerisme - kon ik niet anders dan lachen om de ironie: hier stonden we, te dromen van een glorieuze toekomst, terwijl zij al rijkelijk beloond werden door de schat van anderen. Zou ik ook een muntje moeten inleveren voor een paar van die blije gezichten?

Rome, met zijn Forum Romanum, sprak tot de verbeelding. De ruïnes, als oude vrienden die ons met open armen verwelkomden, vormden een prachtig decor voor ons avontuur. We slenterden door de straten die ooit het kloppende hart van het Romeinse Rijk waren. En ja, de Engelenburcht torende trots boven ons uit. “Kijk daar!” riep ik, terwijl ik met een overdreven handgebaar naar de burcht wees, “deze stad is zo vol geschiedenis dat zelfs de engelen zich hier verzameld hebben voor een potluck!”

En dan, uiteraard, de legende van Romulus en Remus – een verhaal zo oud als de heuvels zelf, waar de broedermoord de basis vormde voor de stad die we nu bewonderden. Maar laten we niet vergeten die wolvin, die met haar moederlijke zorg de twee jongens voedde. Ik kon het niet helpen om te glimlachen: “Zie je, zelfs in de oudheid waren er al sterke vrouwen die de boel bij elkaar hielden!” 

Rome, met zijn prachtige geschiedenis verdeeld over de zeven heuvels, is een stad die je uitnodigt om te dromen, te lachen en je te verwonderen. Terwijl we onze laatste stappen door de straten zetten, met de echo’s van de geschiedenis om ons heen, wist ik zeker dat deze ervaring ons voor altijd zou bijblijven. 

Dus, hallo wereld! Laten we de avonturen omarmen, de romantiek van het leven waarderen, en misschien, heel misschien, een paar muntjes in de Trevifontein gooien voor een gegarandeerde terugkeer naar de mooiste verhalen die de geschiedenis ons te bieden heeft!