Hallo Wereld - Opname
Nog 3,5 uur dan is het zover. En ja, ik heb nagedacht over het feit of ik u deelgenoot zou maken van mijn wedervaren. Maar aangezien ik toch wel alles deel, leek het me opportuun. Bijkomende vraag is dan natuurlijk of het me lukt met een vleugje humor. Tja, dat zal dit blogje uitwijzen...
Enfin, les enfants de la partie. Le jour de gloire est arrivé! Gisteren werd ik na de dialyse opgenomen in het ziekenhuis. Het was een avontuur dat zelfs een slechte sitcom zou kunnen inspireren!
Eerst had Mini van dialyse gezorgd voor een warme maaltijd met dessert. Hoezo, ik dacht dat ik in het ziekenhuis zat en niet in een vijfsterrenrestaurant? Na de maaltijd werd ik in een rolstoel door het ziekenhuis getransporteerd. En wat deed ik? Natuurlijk, ik sleepte aan de zijkant de roodachtige trolley mee, vol met een halve levensvoorraad. Ik voelde me een soort VIP met een bagagekar, klaar voor mijn grote show!
Op de kamer, die ik moet delen met een wat oudere man, lag al het blauwe operatie-schort klaar. Mijn kamergenoot, laten we hem 'Mister Onhebbelijk' noemen, was niet de meest aangename persoon. Maar laat ik hem een beetje de schuld geven van zijn leeftijd – hij kan er niets aan doen dat zijn humeur net zo grijs is als het ziekenhuislinnen.
Omdat ik nog even tijd had voordat de medische specialisten langs zouden komen, besloot ik naar de kantine te gaan. Een grote latte macchiato caramel, een te zoute videe en een bakje vol friet met mayonaise later, zat ik daar met een suikerbalans die de plafonds zou kunnen doorbreken. Was het de beste keuze? Misschien niet. Maar hé, het was wel lekker!
Terug op de kamer kwam de anesthesist langs om me te verblijden. Hij vertelde me dat de verdoving lokaal zou worden uitgevoerd, zodat ik de gebruikersnaam live zou kunnen volgen. Hoe spannend! De operatie zelf? Samengevat: alleen mijn linkervoet, waar een paar teentjes minder lang zullen worden. Of ik nu minder lange tenen zal hebben, is natuurlijk de hamvraag! Misschien kan ik dan eindelijk in die te kleine schoenen passen die ik al jaren bewaar.
Oh, en dan is er nog dat andere detail: de aders in mijn linkerbeen worden even geforceerd, want zoals mijn waterleiding is het daar een beetje verkalkt. Met andere woorden, tijd voor een upgrade!
Vanaf middernacht behoort een strafexpeditie tot mijn leven: niet meer eten en drinken. En hier zit ik nu, te wachten op lijdzaam ongemak. Nog 3,5 uur te gaan. Maar wie weet, misschien is dit gewoon het begin van een hilarisch avontuur dat ik met jullie kan delen! Stay tuned!