Hallo Wereld - Monique
Een In Memoriam voor Monique Ramaekers
Vandaag wil ik een ode brengen aan mijn buurvrouw Monique Ramaekers, die ons helaas veel te vroeg heeft verlaten. We waren elkaar een beetje uit het oog verloren, maar de herinneringen aan onze bijzondere momenten blijven levendig.
Monique verhuisde een tijdje terug naar de Kristallijn, en haar vechtgenoot volgde haar trouw. Ik zie hem nog geregeld als hij post komt afhalen; we hebben nog steeds leuke gesprekjes. Die gesprekken waren altijd een feestje, met een simpel concept: afhankelijk van het weer zaten we binnen of buiten, met een kopje koffie en natuurlijk een dessert om onszelf te verwennen. Monique was een meester in het combineren van zoetigheid met haar favoriete sigaretjes, wat haar zondigheid alleen maar verhoogde. Talloze variaties op onze levens werden kleurrijk aan elkaar verteld. En als ze dan zei: "Maar bij mij was het toch net iets erger," dan kon ik alleen maar lachen en haar gelijk geven.
Ze was altijd bezig met haar gewicht – een beetje ruim, om het zachtjes uit te drukken. De vergelijking met een kamerolifantje beschouwde ze als een liefkozende eretitel. Onze grappen waren vaak hard, maar voor ons waren ze een teken van respect en een manier om elkaar te waarderen. Een van mijn favoriete grappen ging over de dood: ik zei altijd dat als ze dood zou gaan, ik haar in de tuin zou begraven met gevouwen benen boven de grond. "Ja," zei ik dan, "dat zijn mijn Hollandse roots. Dan heb ik tenminste nog een goedkope fietsenstalling!"
Onze grappen en grollen waren wervelend, net als onze deugnieterijen. Later op de dag voegde Louis zich bij ons en werd het gesprek uitgebreid. Alles en iedereen werd in de mangel genomen, niet zo lekker als shish kebap gemaakt van de mensen uit de omgeving die we niet zo leuk vonden. Ons roddelcircuit kon wedijveren met de beste publicaties van de Story of Privé!
Maar, zoals het leven gaat, ging het kaarsje van Monique uit de dag voor Kerst. Mijn lieve Monique doofde uit, zoals het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes... hoewel wij het liever hadden over "de zwaffelstokjes". Ze heeft een leven geleefd vol kleur en vreugde. Misschien steekt ze nu, stiekem en met een knipoog, een sigaretje op waar ze ook is.
Laten we haar herinneren met een lach, de goede tijden koesteren en de zonden die we samen deelden. Monique, je blijft in onze harten voortleven, en we zullen altijd een goede tijd met je blijven herinneren!