Hallo Wereld - Gebrek aan Vertrouwen
Wat een feest, wat een spektakel! Ik heb het gevoel dat ik midden in een sitcom ben beland, en de lachband staat op standje "onophoudelijk". Maar laten we even serieus worden, want er is iets wat ik moet delen. GEBREK AAN VERTROUWEN. Niet zonder reden dat ik dit blokletter. Inmiddels loop ik al dagen rond met dat misselijk makend gevoel.
Enkele dagen geleden kwam de vaatchirurg langs bij dialyse. Nu dacht ik, "Hé, misschien komt hij wel met een leuk plan voor mijn tenen!" Maar nee, hij besloot zonder uitleg en zonder overleg dat diverse tenen geamputeerd moesten worden. Ja, ik begrijp dat er soms iets moet gebeuren, maar ik krijg het heen en weer van omhooggevallen chirurgen die geen echt gesprek aangaan. Deze hanger aan een eik is dus niet voor mij geschikt. Ik bedoel, als ik naar de kapper ga, verwacht ik ook dat ze niet zomaar een scheermes in mijn haar zetten zonder me eerst te vragen of ik een bob wil!
Nu blijkt ook nog eens dat bij diverse tenen het grootste deel van de necrose, dat als een schilletje om goed weefsel en huid heen zat, is afgevallen. Het gaat dus NIET gebeuren dat deze teentjes worden afgezet! De zogenaamde goede vaatchirurg heeft niet eens waargenomen dat het helingsproces veel beter ging dan verwacht. Het lijkt wel alsof hij blind is voor het feit dat mijn tenen de comeback van het jaar maken!
Ja prima, het kan zo zijn dat de doorbloeding van de kleine bloedvaatjes niet optimaal is. Maar revalidatie omdat gezonde teentjes dreigen weggehaald te worden is voor mij een absolute no go. Ik heb geen zin in een realityshow waarbij ik elke week moet zien hoe mijn tenen in de "cut-off" komen!
Dus, o lezer, u snapt dat ik nog een gesprek wens met de dienstdoende vaatchirurg. Ik als een slachtvee naar het abattoir laten leiden zal er niet in zitten. Nee, ik ga niet zonder slag of stoot! Het zal straks een behoorlijk festival worden. En geloof me, ik ben niet van plan om als het hoofdgerecht op die operatie tafel te eindigen.
Los van het feit dat de risicoanalyse na amputatie ook niet besproken is, wil ik ook gewoon weten wie er verantwoordelijk is voor deze theatrale beslissing. We zullen dus zien hoe een en ander verloopt vandaag. Maar het is nog altijd mogelijk bij die ene lobotomie toe te passen en – begrijpt u – daartoe zie ik mezelf gemachtigd en gerechtigd om dat uit te voeren. En als ik dat moet doen, dan krijgt die chirurg een lesje in communicatie en empathie dat hij niet snel zal vergeten!
Dus, laten we dit avontuur met humor en een vleugje sarcasme benaderen. Want als we niet kunnen lachen om onze eigen tenen, waar blijven we dan? Tot de volgende aflevering van "De Tenen Saga"!