Hallo Wereld - Europa Kinder Hulp

Ah, de herinneringen aan die zomers van weleer! Er zijn momenten in het leven die zo levendig zijn dat ze zelfs door de mist van de tijd blijven schijnen. Een van die momenten? Die onvergetelijke vakantie met een jongen genaamd Francis. Zijn achternaam? Vergeet het maar, dat is als het proberen te herinneren wat je gisteren had voor ontbijt. Maar laten we dat een andere keer bespreken!

Het was een tijd waarin ik een jaar of twaalf was. De puberteit had zojuist zijn intrede gedaan, en ik was een magere slungel, vooral behept met mezelf. (Klinkt bekend, toch?) De Limburgse zomerzon had mijn huid een mooie bruine teint gegeven, iets waar ik best trots op was. En toen was daar Francis, ongeveer even oud, maar een stuk kleiner en beslist veel smaller. Hij was wat je zou kunnen noemen een "biafrakind in het wit". Tja, dat was toen, in een tijd zonder de huidige woke-terminologieën. 

Nu, ik werd opgezadeld met de taak om Francis op sleeptouw te nemen. Zeker niet mijn idee van een geweldige vakantie! Maar goed, het ouderlijk gezag had gesproken, en dus werd hij mijn vakantieschaduw. En zoals dat gaat met schaduwen, begon de irritatie te groeien. Ik geef het toe, er waren momenten van verholen pesterijen. Sorry, Francis! 

De jaloezie nam een ongekende vlucht toen hij, tot mijn grote ergernis, overladen werd met cadeautjes, waaronder grote zakken snoep! Ik had het gevoel dat mijn achterste niet meer werd gezien. "Waarom krijgt hij dat en ik niet?" vroeg ik me af terwijl ik een spijtige blik op mijn eigen (snoeploze) handen wierp.

Maar dan, zoals het leven soms doet, vond er een omslag plaats. Misschien was het een magische combinatie van snoep, zang, en de onoverwinnelijke kracht van de Limburgse zon, maar ineens konden we beter met elkaar omgaan. Voor ik het wist, zongen we samen. Ik, met mijn ongetemde puberale stem, en Francis met de zangstem van een schattig vogeltje. “Sur le pont d'Avignon...”, en zodra ik het doorhad, zong ik met hem mee in dat vreemde Franstalige accent. En wie had gedacht dat een zeemanslied als “Il était un petit navire” zo'n impact kon hebben? 

Het afscheid was een tranendal. Er was iets ontroerends aan de gedachte dat we elkaar nooit meer zouden zien. Maar ik hoop echt dat Francis later in zijn leven de kansen heeft gekregen die hij verdiende. Al die jaren later, en toch blijft hij een flits uit een ver verleden die me doet glimlachen.

Dus, hallo wereld! Laten we de momenten koesteren, de vriendschappen die we hebben en de rare vakanties die ons vormen. En wie weet, misschien zingt Francis nu wel ergens onder een andere zon, met een grote zak snoep in zijn hand.