Bom Dia, Rio - Verven

Ah, de vroege ochtend! Je weet wel, die magische tijd waarin je wekker je vriendelijk vraagt om je bed te verlaten en je hersenen nog steeds in de slaapmodus verkeren. Vandaag had ik echter een stevige ruzie met mijn wekker. En laat me je zeggen: hij heeft gewonnen! Om half zes was er geen beweging te bekennen. Om kwart voor zes? Nog steeds stil. En na zes uur had ik echt geen enkele reden om uit mijn coma te ontwaken. 

Toen ik eindelijk mijn ogen opendeed, was het natuurlijk veel te laat. Ik moest me haasten, want vanuit mijn buurt is het minstens 2,5 uur met de bus naar Copa Cabana. En dat is alleen als de bussen zich aan hun schema houden, wat in deze stad een beetje een gokje is. Vergeet ook niet dat het rond zeven uur spitsuur is. Je weet wel, het moment waarop iedereen in de stad lijkt te besluiten dat het tijd is om tegelijk de deur uit te gaan. Geweldig, toch?

Buiten zag het wolkendek eruit alsof het een slechte dag had en besloot de zon op afstand te houden. Maar goed, na wat wachten en nog meer wachten stapte ik eindelijk op de bus. Mijn reis naar Copa Cabana begon! Nu zult u waarschijnlijk denken: "Wat een prachtige, relaxte manier om de dag te beginnen en naar een van de mooiste plekken in Rio te gaan!" Maar laat me je vertellen, de reden om naar Copa Cabana te gaan was niet zo romantisch. Ik was van plan om te gaan verven. Ja, je leest het goed, verven! Het werk dat ik gisteren had willen doen, maar door de afwezigheid van een ander niet kon uitvoeren.

En daar zat ik dan, in die bus: druk, klam en zweterig. Het was alsof de bus de sauna van Rio had vervangen. En ik moet je bekennen, mijn aankomsttijd was een stuk later dan het geplande tijdstip van 9 uur. Oh, de ironie! Ik ging naar het mooiste strand van de stad, maar met mijn haatige humeur ging de schoonheid gewoon aan me voorbij. 

De Copa Cabana zelf is prachtig, dat moet ik toegeven, maar terwijl ik daar aankwam, voelde het alsof de schoonheid me voorbijglipte. Terwijl de palmbomen zich lieten wiegen in de wind en de golven zachtjes tegen het strand kletsten, dacht ik aan de verf en de klus die nog gedaan moest worden. 

Maar weet je wat? Ondanks de chaos van de ochtend en de ruzie met mijn wekker, besloot ik om te genieten van mijn dag. Want zelfs als je met een bus vol zweterige mensen naar een klus reist, kan de magie van Rio je hart nog steeds verwarmen. Dus, Bom Dia, Rio! Laten we het leven omarmen, zelfs als het soms een beetje chaotisch is!